Çok mutlu görünüyorsun fotoğraflarda. Biliyorum fotoğraflar aldatır. Küçük bir gülümseme ile tüm gerçekleri örtmek mümkün. Bir arkadaşının doğumgününde, tatilde yemek yerken, sahilde çıplak ayak yürürken... Ne, çıplak ayak mı? Görmek isterdim o ayakların şeklini. İnan, bir kişilik tahlili yapacak kadar iyi tanırdım seni, ayaklarından, parmaklarından... O kadar yakını göstermiyor ki fotoğraflar. Fotoğrafı ne kadar yakınlaştırsam da nafile. Yanına yaklaşırken aramıza giren mesafe gibi, flulaşıyor detaylar... Sadece o gülümseyen fotoğraflarla yetinmek zorundayım. Farklı şehirlerde, farklı insanlarla verilmiş belki de yalancı pozlar... Yalancı olduğunu umduğum fotoğraf gülümsemeleri. Birkiüç çekiyorum. Cheeesseee. Şırrraakkk…
En son buluşacağımızda kısa bir mesaj göndermiştin. “Ben seni ararım..” derken, bunun bir kaçış olduğunu biliyordum. Ama yine de bekledim, arardın ve hiçbir şeyi değil de yolculuk dostluğunu bulurduk yine... Hala gülümseyen fotoğrafların düşüyordu, yalancı karelerin dünyasına. Yalancı değil miydi? Yanılmışım o zaman…
“Ben seni ararım” demiştin. Belki arayınca ben olacaktım bu kez cevapsız bir çağrı... Biliyorduk birbirimizden kaçtığımızı... Gözlerine bakacağım diye ürktüğünü... Başını omzuma dayacaksın diye korktuğumu... Kızmıyorum, sadece dostluğunu özlediğimi söylesem de sadece bunu yaşamayı becerememekten korktuğunu biliyorum. Kendini bir ara sokakta ya da ıssız bir cafede kollarıma bırakmaktan korktuğunu biliyorum. Ya da hiçbir şey bilmiyorum.
Duru güzelliğini, parmaklarından saçlarına uzanan varlığını, kısacık bir an da olsa yaşayamayacağımı biliyorum. Eksiğim ama sen bilmiyorsun bunu. Sen de tamamlanmayansın biliyorum, benim eksikliğimde sen var olamayansın...
Zamanı geriye almak mümkün değil biliyorum. Ama keşke dünyanın durduğu bir an olsa, ikimize kısacık bir an kalsa. Kısa da olsa dünya durmuşken yakalasak birbirimizi.
Tamam tamam kapatıyorum fotoğrafları... Derin bir uykuya dalmak istiyorum. Sen ise şimdi muhtemelen bilinmeyen bir yolculuktasın, rotasını bildiğini sandığın...
z.e.
Fotoğraf : Haziran 2011 / Ayvalık - Şeytan Sofrası
En son buluşacağımızda kısa bir mesaj göndermiştin. “Ben seni ararım..” derken, bunun bir kaçış olduğunu biliyordum. Ama yine de bekledim, arardın ve hiçbir şeyi değil de yolculuk dostluğunu bulurduk yine... Hala gülümseyen fotoğrafların düşüyordu, yalancı karelerin dünyasına. Yalancı değil miydi? Yanılmışım o zaman…
“Ben seni ararım” demiştin. Belki arayınca ben olacaktım bu kez cevapsız bir çağrı... Biliyorduk birbirimizden kaçtığımızı... Gözlerine bakacağım diye ürktüğünü... Başını omzuma dayacaksın diye korktuğumu... Kızmıyorum, sadece dostluğunu özlediğimi söylesem de sadece bunu yaşamayı becerememekten korktuğunu biliyorum. Kendini bir ara sokakta ya da ıssız bir cafede kollarıma bırakmaktan korktuğunu biliyorum. Ya da hiçbir şey bilmiyorum.
Duru güzelliğini, parmaklarından saçlarına uzanan varlığını, kısacık bir an da olsa yaşayamayacağımı biliyorum. Eksiğim ama sen bilmiyorsun bunu. Sen de tamamlanmayansın biliyorum, benim eksikliğimde sen var olamayansın...
Zamanı geriye almak mümkün değil biliyorum. Ama keşke dünyanın durduğu bir an olsa, ikimize kısacık bir an kalsa. Kısa da olsa dünya durmuşken yakalasak birbirimizi.
Tamam tamam kapatıyorum fotoğrafları... Derin bir uykuya dalmak istiyorum. Sen ise şimdi muhtemelen bilinmeyen bir yolculuktasın, rotasını bildiğini sandığın...
z.e.
Fotoğraf : Haziran 2011 / Ayvalık - Şeytan Sofrası
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder