26 Haziran 2012 Salı

Eksik Biletler





İstanbul’lu olup köyde yaşayabilmenin birçok güzelliğinden biri de akşam köye dönüş yolculuğuydu. Gün içinde kulağımın içinde yankılanan tüm kirliliğin dinginleştigi köye adım atar atmaz, başka bir dünya başlardı benim için. Filmlerde gördüğümüz o, akşam iş çıkışında bir bira devirip eve gitmenin bendeki tezahürüydü, köy kahvesinde içtiğim bir bardak demli çay...

 İyileşiyordum sanki yavaş yavaş. Beni iyileştirecek birinin varlığıydı belki de bu umudumun sebebi. Yıllar sonra gönül vermenin ve taş gibi ağırlaşan bedenimde yeniden aşk kıvılcımları yaratan heyecanın solgunluğuna çare, köydeki yalnızlığım olacak diye düşünüyordum ama olmamıştı. Yalnızlığımın derinleşmesine bir ışık gerekti ve ışık olmayı vaadeden biri vardı artık yanımda. Ben o ışığın gölgesi olmayacaktım bu kez. Öyle umudediyordum, henüz yaralarımı kapatamasam da.

Çatalca’dan köye giden minibüse doğru yürüyordum. Ortak noktaları yakaladığım için umutlandığım, benim için bir ışık olan Elvan ile buluşmuştum. Beşiktaş’lı olduğunu, hikayeler yazdığını, hayata soldan baktığını, bugün ögrenmiştim. Bugün içimi kaplayan umudun sebebi sadece bunlar değildi. Beni gerçekten çok sevdiğini hissettim bugün. Arayışı olan bir sevgi beklentisi değildi ondaki. Olgunlaşan bir sevginin aşka dönüşme heyecanıydı yaşadığı. Tek korkum gerisinde kalmak olacaktı. O böyle hızlı adımlarla koşarken eksik kalmam, ilişkiyi de eksik bırakacaktı, biliyorum. Oysa bir yandan bir yanımı tamir etmeye çalışırken, bir yandan da o hıza erişemezdim. Eksik bir koşu beni nefessiz bırakacaktı.

Minibüs durağına yaklaşırken tanıdık bir yüz, Şoför İbrahim Abi oldu önce. Selamlaştık. İşi sordu, hala bulamadığımı söyledim. “Olsun be Yılmaz, bulursun” dedi, sırtıma dokunarak. İşte köyün bu umutlu merhabasını seviyordum. En umutsuz anında sana yoldaş olan yolculuğunu seviyordum. Yolun yarısına dayanan yaşıma rağmen, her kaçış anımda ayaklarımın beni getirdiği yer, hep doğduğum köy olmuştu. Askerlikten kaçarken, işsiz kalırken, sevgilimden ayrılırken... Köye her dönüşüm bir kaçıştı aslında.

Selamlaşmamız bittikten sonra minibüse doğru ilk adımımı attığımda İbrahim Abi seslendi arkamdan : “Yılmaz, cebindeki biletler düşecek, dikkat et!”  Elimi arka cebime atarken İbrahim Abi’nin neden bahsettiğini hala anlamamıştım. Cebimdekileri çıkardığım an, minibüsün iki basamaklı merdivenini bile çıkamayacak kadar ağırlaşmıştım. “Dedemin İnsanları” yazıyordu biletlerin üstünde, birkaç ay önce, akşam sekiz seansına iki kişilik biletti. Son umudumdu bu biletler, son çırpınışım, son kurşunum. Önce “çok iyi olur, çok oldu hem görüşmeyeli” demişti ben,       “sinemaya gidelim mi?” diye aradığımda. İş çıkışlarındaki bir saatlik sohbetler, attığım mesajlar, şiirler, arkadaş ortamındaki kaçamak bakışlarım fayda etmeyecekti. Mesaja cevap yazmayacak, gözlerini bakışlarımdam kaçıracak, şiiri “aaaa ne güzelmiş”  yalancı tepkisiyle karşılayacak kaçamaklara fırsatı olmamalıydı. Sinemanın karanlığında gözlerinde bir umut kırıntısı görmem yetecekti belki de. Hele bir de Çağan Irmak hikayesi, omuza düşen bir saç teli etkisi yaratabilirdi.

Biletleri alıp işyerine giderek kaçamak cevaplar vermesini engelleyecektim. Elimde biletlerle çalıştığı işyerinde masasına yanaştım. Keşke başını kaldırıp bana hiç bakmasaydı o an. Çaresizliğimin dip anıydı. Aşk, pişmanlıklar barındırır, gurur çöplüğünün büyüklüğü kadar. Aşkın gurur çöplüğü taşmıştı o an.  “Ben seninle sinemaya gelemem ki” bakışlarını çok iyi tanımıştım. Biletler alınmamış olsa kaçmak kolay olurdu belki Hülya için. Önünde çift kişilik bilet durunca çaresiz reddediş yansımıştı Hülya’nın yüzüne. O an hissettiğim bu bakışa rağmen gurur çöplüğünü görmezden geldim yine. “Dolarsa dolsundu beee!!!”  Cevabı belli teklifin, reddi açık ısrarın beni götüreceği yer, köy meydanında yalnız erkeklerden kurulu rakı sofrası olacaktı tabiki.

Ertesi gün, günboyu uyanamayacak kadar kadar çok mu içmiştim, yoksa uyanmak istemeyecek kadar kendimi çaresiz mi hissediyordum? Sanırım her ikisi birdendi uyanamamamın sebebi. Son görüşümdü onu, eksik kalan biletlerimle. Demek ki o günden bu yana bir daha giymediğim pantolonumun arka cebine saklamıştım tüm umudumu. Gişedeki görevlinin bir yanını yırtamadığı ama ona rağmen her yanı eksik kalan biletler hala elimdeydi. Neden yırtıp atmamış ya da masasında öylece bırakmamıştım? Hala gurur çöplüğüne atacak beklentilerim vardı belki de.

Minibüsün en arkasında başımı cama yaslamış halimden beni yüksek bir nara aldı. “Abi selamımızı da almıyorsun artık” diye sesleniyordu kahveden Faruk. “Yok be dalmışım.” dedim. Akşamki maçtan bahsediyordu ama ben maçın kaç kaç bittiğini bile bilmiyordum. Minibüs hareket edince o da tutanacak bir yer ararken vazgeçti benden.

Minibüsün gürültüyle hareketi, içimde kopan fırtınaların yolculara yansımasını engelleyecekti bir süre.  Nerdeyse benimle yaşıt bu minibüs, kaç farklı halimi taşımıştı kaçış sokaklarıma. İbrahim Abi yıllardır kıvrımlarını, onarılmaz çukurlarını, tatlı virajlarını ezberlediği bu yolda, lisedeki bıçkın beni, üniversiteye ilk gidiş heyecanımı, gözaltına alındığım 1 Mayıs gününden sonraki eve dönüş yaralarımı, askere giderkenki çaresizliğimi, işsizliğimi, ilk aşkımı, her mutlu mutsuz halimi taşımıştı. Bugünse büyük bir çaresizlikti, İbrahim Abi’nin 85 model Magirusu ile taşıdığı yük.

Bazen saniyelerin geçmek bilmez tek tek tıkırtısı kadar ağır, bazen uykuya dalıp saatlerin nasıl geçtiğini fark edemeyecek kadar hızlı akan yolculuklardan ağır olanıydı bu kez. Minibüsten indigimde Faruk bekliyordu beni kapıda. “Gel Yılmaz Abi, bira içelim istersen?” dediginde, Faruk’a anlatmaya karar verdim yaşadığım gelgiti. Aramızdaki 4 yaşa değil, bana olan saygısınaydı “abi” deyişi. İkinci biraları açınca, her aşk muhabbetini dinleyenlerin mantıklı açıklamalarını yaptı Faruk. “Abi ne güzel işte, o kadar ortak yanınızı varken Elvan ile, derdin ne? Sana her fırsatta “hayır” diyen, küçücük ( bunu söylerken tırnak ucunu gösteriyordu) bir umut bile vermeyen Hülya’dan hala bir beklentin mi var abi? Aşk seni hala Hülya’ya sürükleyebilir ama yaşadığın aşk olmaktan öteye geçince sürüklenecek bir umudun da olmayacak ki! Onun ne okuduğunu, ne dinlediğini, ne düşündüğünü bile bilmiyorken aşk diye tutturduğun sadece içinde kurduğun beklentiler. Ve anlattığın Hülya’da benim gördüğüm ve senin görmek istemediğin, beklentilerinin hiçbirinde Hülya’yı bulamacaksın... Yanınılıyor muyum Abi? Elvan’da seni durultacak, seni yeniden uyandıracak, birlikte hareket edecek bir sevgi var, Hülya’da ise dopdolu beklentilerin, bomboş cevapları... Hadi içelim.” dedi ve şişeleri tokuşturarak kafamıza diktik biraları.

Faruk’a hiçbir cevap vermedim. Tek tek kelimeleri birer tokattı benim için. Tek anlamadığı ve benim ona asla anlatamayacağım şey, aşktı. Hiç aşık olduğunu görmemiş, sevgilisi dahi olmamış, kendince bu ihtiyacını da Silivri’deki karanlık otellerde, genç kadınlarla karşılayan Faruk’a bunu anlatamazdım.

Eve gittiğimde babam pencerenin önünde tek başına oturmuş, sardığı sigarasını içiyordu. Çektiği her nefes bir sigara tellendirmesi değil de bir iç çekişti sanki. Pencerenin dibinde yanıbaşına oturdum. Annem ablama gitmişti yine. İki koca yalnızdık bu akşam yine. Bu akşam da küçük dükkanımıza gidip birer buçuk köfte yiyecektik, sermayeden. “Biriktirdiklerimizi değil, yine beklentilerimizi tüketeceğiz değil mi?” diyecektim ki cep telefonuma mesaj düştü. Elvandı ama Hülya olsun diye atmıştım elimi cebime. Beni şimdiden özlediğini yazmıştı. Hülya’dan gelmesini umduğum, özlendiğimi okuduğum bir mesajdı. Babam, “hadi ben dükkana gidiyorum, köfteleri atıyorum, gecikme” derken, onu dinlediğimden değil, ne diyeceğini bilmemin ezberiyle “tamam tamam” diye cevapladim. Elvan’a mesaj yazdım, bir kez daha okurken alıcılar kısmına Hülya’yı da ekleyip gönderdim mesajı: “İstediğim seni özlemek değil, yaşayacak kadar yakın hissetmek. Ne zaman mı olur bu? Bilmem, senin de bildigini sanmıyorum ki.”

Evin kapısını kapattığımda belki de sadece eve degil yaşama ihtimalim olan bir sevgiye ve yaşayamayacağım bir aşka da kapatmıştım kapıyı. Kuşların cıvıltısı bile tahammül edemeyeceğim bir sesti. Köfteciye değil, köyün aşağısındaki top sahasına gittim. Birkaç bira ve yarım paket sigaram vardı sadece.



z.e.


Fotoğraf : Çatalca / Mayıs 2009

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder